Ιππική Δεξιοτεχνία

Ιππασία
Ιππική Δεξιοτεχνία

Πίνακας περιεχομένων

Σχετικά με το

Τα ιππικά αγωνίσματα δημιουργήθηκαν για να δοκιμαστούν τα στρατιωτικά άλογα και ήταν ένας τρόπος να συγκριθούν τα στρατεύματα διαφόρων χωρών. Οι αναβάτες έπρεπε να είναι αξιωματικοί του ιππικού για να διαγωνιστούν. Χρησιμοποιήθηκε τόσο για αναψυχή όσο και για την εκπαίδευση στρατιωτικών αλόγων. Αυτό μετατράπηκε στον αγώνα που βλέπουμε σήμερα, καθώς έκανε το μόνιμο αγωνιστικό του ντεμπούτο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη.

Σύγχρονη Ιππική Δεξιοτεχνία

Η σύγχρονη ιππασία είναι πλέον ψυχαγωγική και περιλαμβάνει μη στρατιωτικούς αναβάτες. Τα άλογα και οι αναβάτες περνούν από τρεις φάσεις αγώνων: ιππασία, ανωμάλου δρόμου και άλματα επίδειξης. Κάθε φάση δοκιμάζει μια διαφορετική ικανότητα αλόγου και αναβάτη και όλες οι φάσεις μαζί δοκιμάζουν τη σύνδεση και τον δεσμό μεταξύ αλόγου και αναβάτη. Η πρώτη φάση, η ιππική δεξιοτεχνία, διεξάγεται την πρώτη ημέρα των αγώνων. Η δεύτερη φάση, η ανωμάλου δρόμου, πραγματοποιείται συχνά στη συνέχεια, ενώ η τρίτη φάση των αλμάτων επίδειξης πραγματοποιείται αμέσως μετά, ή την τρίτη ημέρα σε ορισμένες διοργανώσεις.

Ιππικό τρίαθλο

Η ιππική δεξιοτεχνία έχει οριστεί ως ένα ιππικό τρίαθλο, όπου κάθε φάση φέρνει μια μοναδική πρόκληση τόσο για το άλογο όσο και για τον αναβάτη. Η πρώτη φάση έχει ως στόχο να δείξει μια δεμένη σύνδεση μεταξύ αλόγου και αναβάτη μέσω της υπακοής, της αυτοκυριαρχίας και του ελέγχου. Η δεύτερη φάση δείχνει περισσότερο τη φυσική κατάσταση και το θάρρος του αναβάτη και του αλόγου καθώς κινούνται μέσα από εμπόδια και άλματα σε υπαίθριο έδαφος. Η τελευταία φάση δείχνει την ακρίβεια καθώς άλογο και αναβάτης πρέπει να σκαρφαλώσουν σε άλματα και να κάνουν στενές στροφές σε ένα ρινγκ.

Ιστορία

Αν και αρχικά ήταν μόνο ανδρικό άθλημα λόγω του στρατιωτικού του υπόβαθρου, η ιππική δεξιοτεχνία αποτελείται πλέον από άνδρες και γυναίκες που διαγωνίζονται ο ένας δίπλα στον άλλον και όχι σε ξεχωριστούς αγώνες. Η πρώτη γυναίκα αναβάτης συμμετείχε στον αγώνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952. Οι αναβάτες και τα άλογα καλούνται τόσο σωματικά όσο και πνευματικά να διατηρήσουν υψηλές επιδόσεις για δύο έως τρεις ημέρες και μια ποικιλία προκλήσεων, με νικητή το ζευγάρι με τις καλύτερες συνολικές επιδόσεις σε ισορροπία, αντοχή και ακρίβεια.